Ο συγγραφέας συμμετείχε ως απλός πολεμιστής και υπέστη όλες τις κακουχίες μέχρι και την τελική αιχμαλωσία, μόλις διαφεύγοντας τον θάνατο. Η αφήγησή του αρχίζει με την εκπαίδευση και υπηρεσία του στο Αφιόν Καραχισάρ τον χειμώνα και άνοιξη του 1921/22. Κορυφώνεται το πρωϊνό της 13ης Αυγούστου 1922, όταν οι πρώτες τουρκικές οβίδες πέφτουν στην πόλη, για να καταλήξει στην υποχώρηση, την καταστροφή και την αιχμαλωσία.

Πρόλογος, σημειώσεις: Γεώργιος Ι. Στασινόπουλος.

Και τώρα που έχουν περάσει τόσα χρόνια από την φριχτή εκείνη μέρα, θα είχα ισως το δικαίωμα της πείρας που μου χάρισε η πικρή αιχμαλωσία, να συστήσω σ' αυτούς που δεν ξέρουν από την καλή τον Τούρκο.

<<Κανένας νόμος, θείος ή ανθρώπινος, δεν τον τρομάζει!... Κανένα αισθημα ανθρωπιστικό ή σεβασμός ή φιλανθρωπία δεν υπάρχει μέσα στην σκοτεινιασμένη ψυχή του. Όσο είσαι νικητής και ισχυρός σου γλείφει τα πόδια με ταπείνωση, όταν όμως σε βάλει κάτω σε ψήνει ζωντανό!

<<Σεβασμό του εμπνέεις μόνο εν όσω κρατάς το τουφέκι σου. το άφησες.... κάλλιο να σκοτωνόσουν!..>>

Ι.Α. ΒΕΡΝΑΔΟΣ